Door de populariteit van de Marmotte zijn de startprijzen sterk gestegen de afgelopen jaren. Waar het 10 jaar geleden nog 30 euro koste, moeten we nu 150 euro afrekenen om in het eerste startvak te mogen staan. En dan hebben we nog geluk, want de kaarten waren snel op.
Frank aan het woord: De Marmotte was mijn 1e kennismaking met cyclo’s. In 2003 kwam ik toevallig in Bourg d’Oisans en hoorde van deze rit. In 2004 deed ik mee en behaalde op mijn oude stalen ros (zie foto) met 8 bananen op de heup, een 234e plek, in een tijd van 7:35.
Volgens kenners bood dit perspectief op veel betere tijden. De daaropvolgende jaren zouden vele cyclo’s op mijn programma staan. Ik ben lid geworden van de toerclub uit Zeewolde en ging serieus km’s maken. Het jaar erop doorbrak ik op een carbonfiets de magische grens van 7:00.
De Marmotte was 8 jaar lang een vast punt waaromheen diverse andere cyclo’s en Gran Fondo’s gereden werden. Jammer genoeg is het nooit gelukt een topklassering te halen, in tegenstelling tot grote wedstrijden als de 3Ballons (19e), Dauphine (10e), Ventoux (4e) en Dolomieten marathon (19e). Ik ben blijven steken op de 31e plek en een tijd van 6:38. De laatste keer in 2010 deed ik weer een aanval en leek te slagen in een top 25, maar kreeg de man met de hamer op die genadeloze Alpe. Bovendien was het dat jaar de eerste keer dat de afdaling van de Glondon geneutraliseerd gereden werd. Hierdoor waren tijden niet vergelijkbaar meer met vorige jaren en werd er door menigeen tactisch gereden. Rustig afdalen, en na een koffie en wat eten aanpikken bij een snelle groep in de lange aanloop naar de voet van de Telegraphe. Na de finish stond ik nog 35e maar in de avond was dat al voorbij de 50. De lol was er af.
Tuurlijk begrijp ik dat de Fransen last hebben van al die kamikazes die door hun dorpen afdalen. Na enkele dodelijke ongelukken was het bijna over met de Marmotte. Alleen bij een geneutraliseerde afdaling werd vergunning verleend. Afdalen ging me goed af. Mijn strategie was om met 1 volle bidon de 1e klim op te gaan en bovenop beide bidonnen te vullen. En dan in de afzink de remmen zo weinig mogelijk gebruiken. Af en toe slip je wel eens in een bocht, maar ik ben nooit onderuit gegaan. De eerste jaren fietsten we nog voorbij de Glandon naar de iets hoger gelegen Croix de Fer. Daar kwamen we in de afdaling lelijke onverlichte tunnels tegen, waarin ik nog een keer hard met de wand in aanraking ben gekomen. Dat leverde dankzij mijn helm slechts enkel blauwe plekken op.
Nu, 3 jaar later, gaan we het dus weer proberen. Minder fanatiek, meer gericht op gezelligheid, maar nog wel degelijk met een prestatiedoel. De jaren gaan tellen natuurlijk, maar dit jaar biedt dat kansen vanwege het bereiken van het 50e levensjaar. In de 50+ leeftijdscategorie wordt de spoeling dunner en zou een top 3 klassering mogelijk kunnen zijn.
Alexander en ik zullen enkele dagen voor de start op onze vertrouwde camping in Venosc aan een heerlijk kabbelend riviertje de rust opzoeken om ons mentaal voor te bereiden. De uitdaging zal vooral zijn om de Alpe d’Huez een beetje fatsoenlijk op te komen. En ook de laatste 7 km van de Galibier zou ik graag niet te veel willen afzien. Het is moeilijk, maar het betekent gewoon de handrem er op houden tot aan de finale van de Galibier. Dan in de afdaling naar Bourg d’Oisans herstellen om een beetje fit aan de Alpe beginnen.
