Marathon Rotterdam 12 april 2015
I did it….I ran the 2015 Rotterdam Marathon.
Hij stond al heel lang op mijn bucket list…het lopen van een marathon. Op 12 jarige leeftijd droomde ik er al van en zag Gerard Nijboer in 1980 de zilveren plak behalen tijdens de Olympische spelen in Moskou. Ik volgde in die tijd alles van hem in plakboeken tezamen met artikelen van Rob Druppers en Elly v Hulst. Zelf was ik (na mijn voetbalcarrière) in die tijd bij mijn atletiekclub in Huizen de AV Zuidwal ook een aardige hardloper, was clubkampioen en deed zelfs mee aan de Jeugd Olympische dagen in Papendal. Ik kwam uit op de 800 meter en kwam bij de NCRV op TV. Op die leeftijd een klein ventje en (nog) een lichtgewicht.
In 2013 het lopen weer heel rustig opgepakt…inmiddels 33 jaar later na mijn droom begon mijn voorbereiding voor de magische 42 kilometers en 195meter. Twee keer in de week (loop) training samen met mijn sportmaat Jan-Willem, om spieren en pezen te laten wennen aan het geweld om een lijf van 1,92 en 92kg in gang te houden zonder blessures. Het lijf bleef heel en in november 2014 werd de stip op de horizon geplaatst….de Rotterdam marathon zou het gaan worden op zondag 12 april 2015….na enig aarzelen sloot Jan-Willem een week later ook aan. Als voorbereiding werden diverse wedstrijden gepland. Michiel van Ramselaar heeft ons ook nog een keer gedropt in Huizen zodat we 28km terug konden rennen naar Zeewolde. Wedstrijden in februari 2015 in Apeldoorn (16km) en ook aan de 1/2 marathon (City Pier City) in Den Haag in maart werd deelgenomen. De halve ging in 1 uur en 49 minuten.
De eerste marathon….doel was uiteraard uitlopen….op wilskracht wist ik vooraf wel dat dit ongetwijfeld zou lukken, dus zette ik mijzelf op scherp om dit proberen te realiseren binnen de 4 uur. Met 2 looptrainingen per week zou dat spannend worden…..maar gezien mijn tijd op de halve marathon niet geheel onrealistisch.
D-Day. Met onze vrouwen overnacht op het mooie schip de SS Rotterdam (Holland-Amerika Lijn)….kwamen we om 9 uur al in ons startvak terecht op de Coolsingel vlak voor het gemeentehuis. Tien uur is de start pas…maar dat uur vloog om, vlak voor de start zien we Lee Towers in een bakkie boven de deelnemers omhoog gehesen worden en zingen we in koor mee “You never walk alone”…..kippenvel staat dik op de armen en de rustpols loopt op…de adrenaline begint te stromen. Ik geef een knikje naar Jan-Willem en het kanonschot valt. Het is begonnen….al snel lopen we de Erasmusbrug over en zie bekenden langs de weg (leden van de Atletiek vereniging uit Zeewolde) die aanmoedigen….grappig…tussen al die duizenden toeschouwers. Het gaat hartstikke lekker…iedere kilometer in ruim 5 minuten….binnen de 4 uur moet makkelijk kunnen. 
Na 32 kilometer beginnen de benen aan te voelen als planken….ik wil wel sneller, maar de benen kunnen mijn tempo vanuit de bovenkamer niet omzetten in grote passen en mijn kilometertijden per kilometer zakken van 5 naar dik 7 minuten. In het Kralingsebos krijg ik buikkrampen en zoek vd zekerheid toch maar even een dixie op ;-)…(lucht)….Door hobbelen maar weer…de laatste 5 kilometer weer door mensenmassa’s met muziek soms zo hard dat de voegen uit de stenen wordt geblazen. De laatste 3 kilometer begint mijn knie het echt niet meer leuk te vinden en dat huppelend konijn bij de start is veranderd in een schildpad met een trekkend pootje. Ik draai de Coolsingel op en ben blij dat ik in de verte de finish zie….en loop tussen een muur van geluid van het enthousiaste publiek naar de eindstreep. Na 4uur en 20 minuten zit het erop. Jan-Willem heeft mij de laatste kilometers ergens ingehaald en eindigt 3 minuten voor mij en staat mij vlak achter de streep op te wachten…samen gaan we moe maar opgelucht op de foto.
I did it and we did it….door de stroeve laatste 10 kilometer helaas niet binnen de 4 uur..dan maar bewaren we voor mijn 2e marathon…..in het najaar in Amsterdam of misschien toch New York??
Het traject naar het uiteindelijke einddoel is onbetaalbaar. Samenwerken, doorzetten, genieten van pieken, balen van tegenslag met kleine blessures. Vallen en opstaan….als je uiteindelijk het doel bereikt hebt geeft dat een magisch gevoel.
Sportieve groet,
Alexander